Crisis… What Crisis? Niets te merken op de 13e Southern Blues Night
Gezien het aantal bezoekers, circa 1500, dat vrijdag 20 maart naar de 13e editie van de Southern Blues Night is gekomen is er nog weinig te merken van de kredietcrisis. Natuurlijk is die er wel, je merkt het aan de kleine dingetjes, zoals aan de drankomzet. Maar toch… de mensen willen even hun zinnen verzetten en waar kun je dat beter doen dan tijdens de Southern Blues Night waarop weer een uitstekende line-up staat geprogrammeert. Eigenlijk teveel om op te noemen maar interessant genoeg om overal eens te gaan kijken. Drie zalen met eigenlijk alleen maar headliners en in de wandelgangen de zogenaamde ‘buskers’, muzikanten die het publiek vermaken tijdens het verkassen van de ene naar de andere zaal. Maar er is nog veel meer te zien in de wandelgangen, zo kun je genieten van schilderijen met bluesartiesten, foto’s met bluesartiesten, gitaarbouwers, cd-stands. En dan heb je natuurlijk ook nog de standjes die zorgen voor het natje en droogje. Gewoon alles piccobello verzorgt, iets waarvoor de organisatoren steeds meer aandacht lijken te krijgen. En dat is ook goed ook, uiteindelijk wil je voor je zuur verdiende geld veel waar krijgen, dat laatste wordt je hier dubbel en dwars geboden. Maar terug naar de muziek want daar draait het om. Het is moeilijk om tijdens een dergelijk druk programma de optredens van iedere band tot het einde te volgen. Veel bands spelen praktisch tegelijkertijd en je blijft daar waar je het op dat moment het leukste of het beste vindt. In de Limburgzaal wordt de Southern Blues Night geopend door Bryan Lee die hiermee na vijftien jaar weer terug is op de Nederlandse planken. Hij zal de komende dagen meer optredens in onze contreien geven. Deze blinde bluesgitarist kwijt zich behoorlijk van zijn taak en compenseert zijn starre houding door prima de luxe gitaarwerk. Door zijn handicap mag je van hem ook geen uitbundige performance verwachten. De Amsterdammer Arthur Ebeling, de gitarist die voor mensen als Taj Mahal en Buddy Guy optredens opende, speelt in het DSM Theatercafé voor de liefhebbers die net zoals hij houden van Eddie Cochran, Ray Charles en Tom Waits. Dit zijn de invloeden die je in zijn muziekstijl terugvindt. Zijn kracht ligt erin dat hij deze stijl op een sterke manier mixed met zijn eigen ‘ik’, zijn eigen stijl en identiteit. Hierdoor krijg je soms hele verrassende songs te horen die je liggen of die je niet aanstaan. Ondanks het vrij hoge niveau van de artiesten springen er zeker enkele bands bovenuit. Hierbij wil ik zeer zeker twee Nederlandse bands aanhalen. De ene, The Big Four Quintet, die voor dit optreden als begeleidingsband fungeert van Roby ‘Supersax’ Edwards, opent het festival in de Rabozaal. En de andere The Wild Specialties, de Limburgse band die sinds enige weken een nieuwe cd hebben uitgebracht. The Big Four Quintet opent zijn set met hun eigen bekende werk afgewisseld met nieuwe songs die binnenkort op cd zullen verschijnen. Na korte tijd voegt Roby ‘Supersax’ zich bij hen zodat dit optreden nog meer spettert. Het publiek dat in afwachtende houding in het pluche zit wordt overrompeld door een wal of sound. Het gaat richting de soul, de blues, de jazz en het is aanstekelijk. Een superoptreden van de band en ‘Supersax’. Dat geldt ook voor The Wild Specialties die met hun muziekstijl, een combinatie van roots, blues, soul , pop eigenlijk de Americana vertegenwoordigen. Zij hebben in andere bezettingen en onder andere namen al op SBN gestaan. Op dit moment presenteren zij zich met voornamelijk nieuwe nummers van hun laatste release “Beautiful Today”. Ook zij trekken veel publiek naar zich toe en dat heeft niets te maken met Limburgs chauvinisme maar puur en alleen omdat hier een band staat die kwaliteit speelt. En dan is er nog een highlight op het festival in de vorm van ‘Chick Rodgers & The Southside Bluesrevue feat. Robbert Fossen. Blues in combinatie met gospelsoul die door de stem van ‘Chick’ Rodgers tot een ware kunst wordt verheven. Ik kan hier geen andere woorden voor vinden omdat ik en de overvolle Rabozaal op het puntje van de stoel hebben gezeten bij het aanschouwen van dit schitterende optreden. Melvia ‘Chick’ Rodgers maakte verleden jaar haar debuut in Nederland en nu speelt ze hier de zaal plat. Deze frêle en kleine zangeres heeft een dijk van een stem die zangeressen als Bettye Lavette en Sharrie Williams weet te evenaren. En dan heb je wat in huis mag je wel zeggen. Natuurlijk staat er ook een gedegen band achter haar die dat mogelijk maakt. Een band met frontman Robbert Fossen. Een bluesmuzikant die met veel groten uit de blues al op het podium heeft gestaan en inmiddels zelf al tot een van deze groten behoort. Tussen het verkassen naar andere optredens neem ik me eens de tijd om de buskers wat beter te beluisteren en te bekijken. Zo hebben we kunnen genieten van ‘Two Guys, a Bottle and The Blues’ die zich voor deze avond ook zo af en toe laten begeleiden door een saxofonist. Prima werk overigens wat dit duo speelt. In een andere gang en hoekje staat Ingrid & Didi, twee vooral in Limburg bekende bluesmuzikanten, die al vaker op zogenaamde ‘straat’ bluesfestivals hun akoestische kunnen ten toon spreiden. Bij deze buskers speelt ‘3’s a Crowd’ een opvallende rol, je ziet en hoort het niet zo vaak, maar bij dit trio vormt de viool een belangrijk onderdeel. Dit is nu blues getapt uit een iets ander vaatje. Prima. Is er dan verder nog iets spannends te melden?.. Jazekers… Ook uit het Belgische heeft de organisatie goede bands weten te strikken zoals Voodoo Boogie en Jimson Weed. De eerste band combineert de oude geluiden van The Doors met de traditionele blues en voegt daar nog psychedelische tonen en garagerock aan toe. Of je hier van echte blues kunt spreken is natuurlijk de vraag maar het is wel grensverleggend en daarom ook weer heel interessant om te beluisteren. Jimson Weed probeert het publiek te strikken met rootsblues waarbij je de invloeden van muzikanten als Bo Diddley, Elmore James en Jimmy Reed wel hoort. Lastig om hiermee het festival in het DSM Theatercafé te openen. Ze vinden een gewillig oor bij een groot deel van het publiek. Joe Louis Walker is een prima zanger/gitarist waarvan je altijd wel een goed optreden kunt verwachten. Het is misschien niet verrassend maar gewoon goed. Dat geldt niet, tenminste naar mijn gevoel, voor Sugar Blue. Deze Amerikaanse bluesartiest die ook te horen is op “Tattoo You”, “Some Girls” en “Emotional Rescue” van The Rolling Stones, beschikt niet alleen over een goede stem maar ook over bijzonder goede kwaliteiten op de bluesharp. Het is verrassend en soms ook wel spectaculair zoals hij met zijn vol geborduurde outfit op het podium het publiek amuseert. Daarom is het ook niet zo verwonderlijk dat hij op het festival in Montreux een Grammy ontving. We horen vanavond enkele bijzondere songs van hem zo springt er een nummer als ‘Messin’ with the Kid’ uit. Een nummer dat velen wel zullen kennen van o.a. Rory Gallagher. Met een lekkere en bovenal stevige toegift sluit hij de dertiende editie van de Southern Blues Night af. Een druk bezochte editie die je even de narigheid van alle dag doet vergeten.
Wil Wijnhoven,