Met een dergelijke line-up op het affiche is het niet zo vreemd dat op vrijdag 19 maart 2010 veel blues-liefhebbers een kaartje hebben gekocht voor de 14e editie van de Southern Blues Night. Meer dan 1300 bezoekers zijn naar het Theater in Heerlen getogen om te genieten van tien gerenommeerde binnen- en buitenlandse toppers. Daarvoor heeft de organisatie drie podia ingericht zodat de bezoeker zijn keuze kan maken. Tussen deze podia kan men tevens genieten van een bluesmarkt, foto- en schilderijenexpositie, drinken en eten maar ook, hoe kan het anders, van muziek. Op twee strategische punten heeft men buskers geplaatst die het publiek tussendoor nog kunnen onderhouden van bluesmuziek. Doordat er zoveel bands geprogrammeerd staan, wordt er natuurlijk een strak tijdschema gehanteerd. Exact om kwart voor acht neemt ceremonie-meester Frank Schatorjé, in het DSM bluescafé, de aftrap en kondigt de uit Groot Brittannië afkomstige singer/songwriter Steven Finn aan. Deze bluesbelofte die nogal veel lof oogstte met zijn recente album “Houdini’s Blues”, maakt de gespannen verwachtingen waar. Hij trekt nogal wat publiek naar zich toe, maar dat is eigenlijk maar voor korte duur. In de Limburgzaal presenteert Phil Bastiaans namelijk de eerste band op dit podium: R.J. Mischo & The Red Hot Blues Band met in haar midden gitarist Hein Meijer (aka Little Boogie Boy). Dit is al de eerste topper en dat al zo vroeg op de avond. Maar zijn naam is zo groot dat hij het overgrote deel van het publiek naar de Limburgzaal weet te trekken. Hij speelt op een energieke wijze mondharmonica en mag in de scene gerekend worden tot de groten der groten als: Kim Wilson, James Harman en Gary Primich. En dat blijkt ook wel als we zijn spel horen en zien. Uiteraard ligt zijn aandacht voornamelijk op het presenteren van zijn nieuwe album “Knowledge You Can’t Get In College” waarvan hij enkele nummers speelt en dat hij ruimschoots afwisselt met nummers zoals: het schitterende ‘Crawlin’ Kingsnake’ en zijn uitvoering van het Blasters-nummer ‘So Long Baby, Goodbye’. In de wandelgangen kunnen we al genieten van Lucies Janis, de band die enkele bekende werkjes vertolkt van Janis Joplin. Hun bandnaam is daar van afgeleidt en zangeres Lucie Janis heeft een stem die daaraan doet denken. Het is niet spectaculair, maar het is ook niet eenvoudig om Janis Joplin te coveren, het gaat de band wel zeer verdienstelijk af. Zo ook gevraagd naar de mening van enkele toehoorders bij hun sets. Een andere verrassing, misschien voor de insiders niet, maar voor mij en meerdere toeschouwers is ongetwijfeld het optreden van de Canadees Jim Byrnes samen met The Sojourners. Een optreden in de Rabozaal dat zich niet alleen beperkt tot de blues maar ook gospel, folkblues en Americana laat horen. En ook krijgen we composities van Irving Berlin ‘Walk On My Walkin Stick’ en Big Bill Broonzy’s ‘Honest I Do’ te horen die voortreffelijk worden gespeelt. Na enkele nummers betreedt het trio The Sojourners het podium om samen het optreden voort te zetten. Nu krijgen we dus wat meer soul en gospel te horen. In het DSM bluescafé is er een afwisseling van de wacht en wordt het podium gereed gemaakt voor de uit Finland afkomstige Jo’ Buddy & Down Home King III. Dit duo heeft zojuist een nieuw album uitgebracht en in het kader daarvan toeren zij door Nederland en België. Vanavond dus in Heerlen waar zij met hun aanstekelijke blues het publiek weten te vermaken. Net voordat Jo’ Buddy zijn optreden start kan het publiek zijn hart ophalen bij stevig werk gespeeld door Acoustic Voodoos. Eigenlijk doen zij hun naam geen eer aan. Akoestisch is het niet maar daarvoor in plaats stevige elektrische blues en soms bluesrock met covers van Jimi Hendrix. Iets dat lijnrecht tegenover het werk van Jo’ Buddy en Down Home King III staat. En met zijn nummer: ‘The Call Me Jo Buddy’ heeft hij zich tegelijk geďntroduceerd. Ik was al gecharmeerd van zijn nieuw album en dat heeft hij hier nog eens onderstreept. Een prima optreden dat mij in ieder geval goed is bevallen. Inmiddels is de tijd gekomen om terug te keren naar de Limburgzaal waar de legendarische The Holmes Brothers beginnen met hun optreden. Uitstekende vocalisten ondersteund met krachtig gitaarspel zijn zij de vertegenwoordigers van wat men noemt de lowdown roadhouse blues. Zij combineren blues, americana, soul, pop en gospel (wel stevige gospel overigens) tot een aanstekelijk geheel. Oude mannen die nog steeds goed aan de weg timmeren getuige hun nieuwe album ‘Feed My Soul’. Natuurlijk staan de nummers van dit album tijdens het optreden in de schijnwerpers. Het is een sterk optreden en ik kom in dubio om te kiezen tussen The Holmes Brothers en Louisiana Red. Van de laatste heb ik sinds zijn vorig jaar verschenen album “Back To The Black Bayou" meer waardering gekregen. Het is een album dat hij samen met Little Victor’s Juke Joint heeft gemaakt. Louisiana Red is een legendarische zanger, gitarist en harpspeler die beinvloedt is door o.a.: Muddy Waters en Lightnin’ Hopkins. Ik kies ervoor om naar Louisiana Red te gaan luisteren en kijken. Dus trek ik goedgemutst naar de Rabozaal waar Little Victor’s Juke Joint het publiek alvast opwarmt. Ondanks dat hij slecht verstaanbaar is, is zijn muziek wel aanstekelijk en brengt het publiek op stoom. En daar waar ik het meeste van verwacht valt me eigenlijk wel tegen. De jaren zijn toch gaan tellen voor Louisiana Red, iets wat je in je beoordeling wel mee moet nemen. Maar toch… het gaat allemaal zo moeilijk en ondanks zijn goede wil kan hij niet overtuigen. Ondanks dat, kan ik toch enigszins genieten van deze legendarische bluesmuzikant. Ik pak me thuis wel de cd om van de goede kant van ‘Red’ te genieten. Toch maar weer snel terug naar The Holmes Brothers om weer te genieten van goede livemuziek, gespeelt door oude mannen die al meer dan veertig jaar op het podium staan. Ondertussen is het optreden van CC Jeromes Jetsetters die samen met Gene Taylor en Tinez Roots Club Horns in het DSM bluescafé begonnen. Met vlotte en korte tracks gebaseerd op hoofdzakelijk rock and roll en rockabilly zorgen zij voor een dampend optreden. Ook nu weer muzikaal ondersteund door de legendarische toetsenist Gene Taylor en door een uitstekende blazersectie. Blijkbaar houden mensen toch van afwisseling tijdens een bluesfestival. Het is daarom ook niet zo gek dat deze band veel bezoekers weet te trekken en te binden. Helaas is het soms lastig om CC Jerome goed te verstaan qua stemgeluid. Op het podium in de Limburgzaal kunnen we naar het afsluitende optreden van het festival kijken en luisteren. Niemand minder dan Bugs Henderson & The Shuffle Kings geeft daar acte de presence en doet dat met stevige Texas blues die hij mixed met rock, country en zelfs jazz. Niet ieder nummer is zo aantrekkelijk als: ‘Ain’t Nobody’s Bussiness’ of zijn uitvoering van: ‘Big Legged Woman’. Maar toch zet deze gitaarvirtuoos een puik optreden neer. Vooral zijn bassist speelt ontzettend strak en zijn timing is uitstekend. Bugs uitvoering van het welbekende nummer ‘Mary Lou’ verhoogt alleen maar de sfeer in de zaal. Een sfeer die overigens meer dan uitstekend is maar af en toe een dergelijk bekend deuntje doet daar nog een schepje bovenop. Rond de klok van kwart voor een op de zaterdagmorgen komt er met de jamsession een werkelijk eind aan het festival. In het DSM bluescafé hebben zich diverse artiesten verzameld om samen te jammen tot in de vroege morgen. De sfeer is buitengewoon gezellig en hartelijk. CC Jerome’s Jetsetters neemt het voortouw in de sessie waarna o.a.: Steven Finn, Jo’ Buddy en Lucie Janis daaraan ook nog een steentje bijdragen. Hiermee komt deze 14e editie van de Southern Blues Night tot een einde. Concluderend is het een bijzonder succesvol festival geworden met meer bezoekers dan verleden jaar en met grote namen op het affiche. Absolute topper is ongetwijfeld R.J. Mischo zoals ik zo hier en daar bij het publiek hoor, en dat is ook mijn mening over het festival.
Wil Wijnhoven