Er is, zoals gebruikelijk, weer een behoorlijk goede opkomst bij de Southern Bluesnight. In die gezellige drukte is het moeilijk een glimp op te vangen van openingsact Blackberry 'n Mr. Boo-Hoo. Het Franse duo speelt op een klein podium dat in de foyer is geplaatst, de Jukejoint. Het geluid reikt gelukkig ver, dus ook van een afstand kun je genieten van een flinke pot footstomping, die de mannen gebruiken als begeleiding voor hun gitaar- en mondharmonicaspel en rauwe zang, die soms naar Rolf van de Muppets neigt.
Het hoogtepunt van de avond vindt al vrij vroeg plaats als Watermelon Slim zijn kunnen vertoont in de grote theaterzaal. Doghouse Sam and His Magnatones fungeren vanavond als zijn begeleidingsband. Het Nederlands-Belgische trio heeft speciaal voor de Bluesnight een aantal nummers van Slim ingestudeerd. De band met - volgens de Dutch Blues Foundation - de beste drummer van het jaar, speelt eerst twee nummers alleen alvorens de blueslegende uit Clarksdale, Mississippi het podium op komt lopen.
De 63-jarige Bill Homans, zoals Slim geboren werd, is een markante verschijning met zijn glanzende blouse, z'n opvallend groene stropdas en tandeloze grijns van onder zijn hoed. Hij brengt zijn low down dirty blues staand achter zijn slidegitaar. Tijdens het spelen trakteert hij het enthousiaste publiek regelmatig op een sprong of pirouetje en hij maakt soms komische gebaren bij z'n teksten. Zo gooit hij tijdens "work so hard to earn a dollar" in 'Hard Labor' een dollar richting publiek. Tijdens z'n scheurende mondharmonicastukken maakt de Vietnamveteraan constant armbewegingen die doen denken aan kinderen die vanaf een viaduct naar vrachtwagenchauffeurs gebaren om te toeteren.
Na een paar nummers verdwijnen Doghouse Sam en kompanen van de bühne en speelt Slim solo. In zijn eentje geeft hij onder andere de Howlin' Wolfcover 'Smokestack Lightning' ten beste. De bluesman, die eind jaren tachtig in Amsterdam begon als straatmuzikant, maakt soms politieke statements in zijn nummers. Zo speelt hij bijvoorbeeld 'Black Water', dat hij vlak na orkaan Katrina schreef, na zich hardop af te vragen waarom de Amerikaanse regering een paar miljoen dollar per week in oorlogen in Irak en Afghanistan kan steken, en níét in de Golfkust in eigen land. Als toegift volgt 'A Wrench in the Machine', dat hij ook bij het Witte Huis speelde op Occupation Day, waarna hij gearresteerd werd.
Vervolgens gaat het er wat swingender aan toe bij Nathan Williams and the Zydeco Cha Chachas. Williams en z'n band, met daarin onder meer zijn zoon en zijn broer, trekken een bomvolle zaal die wel pap lust van de door accordeon en wasbord gedreven nummers als 'Jambalaya'. Hoe hard de mannen echter ook hun best doen, het swingt toch niet zo hard als Dwayne Dopsey en zijn Zydeco Hellraisers die dezelfde zaal een jaar eerder op z'n kop zetten.
Smokin' Joe Kubek & Bnois King brengen een dik uur lang rauwe Texasblues. Kubek staat gepositioneerd achter een ventilator wat hem met zijn lange manen een beetje de aanblik geeft van een hond die zijn hoofd uit een rijdende auto steekt. De mannen zijn goed op elkaar ingespeeld en drijven elkaar naar mooie hoogtepunten.
Ook de koning van de Memphisblues is vanavond van de partij: Preston Shannon. Hij heeft Fat Harry & The Fuzzy Licks meegenomen als begeleidingsband. Verder staat baslegende Henry Oden hem vanavond bij. De boogie shuffle soulvan Shannon en band is regelmatig lekker funky en blijkt in een grote theaterzaal ook prima tot zijn recht te komen. De heren spelen zeer gedegen maar dat kan helaas niet voorkomen dat het op een gegeven moment wat veel van hetzelfde wordt waardoor de verveling enigszins toeslaat.
In de gang spelen op onaangekondigde tijden zogenaamde buskers een korte set. Eén van hen is Guy Smeets. De dertienjarige gitarist wordt gezien als grote belofte maar akoestisch in een grote gang komt zijn talent jammer genoeg niet helemaal goed uit de verf. Het is alles bij elkaar een wat wisselvallige avond met Watermelon Slim als onbetwist hoogtepunt.
Diana Willms - KindaMuzik, 20 maart 2012