Zaterdag 19 maart rolde de 20e aflevering van de Southern Bluesnight van de band. Plaats van handeling was wederom het Parkstad Limburg Theater in Heerlen dat zich op een nagenoeg uitverkochte editie mocht verheugen.
De 20ste editie had een line-up om je vingers bij af te likken, want naast de buitenlandse grootheden was ook een groot gedeelte van de Nederlandse crème de la crème vertegenwoordigd. Volgens 'de vaste kern' misschien wel de beste line-up ooit. Daar zit helaas ook een nadeel aan. Verdeeld over 3 podia, beginnen door de strakke programmering enkele acts op het zelfde tijdstip. Dat is dan weer balen daar je daardoor niet alles kunt zien. Daarom zal dit verslag, net als in de voorgaande jaren, bestaan uit moment opnames, de momenten die je bij een concert aanwezig was.
Zoals al enkele jaren gebruikelijk begint het
'feest' al in
de middaguren met de live opnames van het door L1 Radio verzorgde
programma 'Hubert On Air'. Hierin
heeft Hubert van Hoof niet
alleen gesprekken met enkele artiesten die deze avond zullen kleuren,
maar geven zij ook een voorproefje wat er deze avond van hen verwacht
mag worden. Zo horen we o.a. Junior Mack No Job Blues op
zijn custom-made Gibson vertolken, Lloyd Spiegel met Walk
On en sluit Super Chikan het eerste uur af. In het
tweede uur draait Richard van Bergen platen van zijn inspiratiebronnen
en speelt hij samen met Gait Klein Kromhof My
Father's Eyes. In het laatste uur komen Shakura S'Aida,
Third House On The Left (op de bakfiets) en Champagne Charlie voorbij.
Het blijft niet alleen bij deze aardige geste van de organisatie om al
deze artiesten in een intieme sfeer aan de bezoekers te presenteren,
want wie jarig is trakteert. Daarom ontvingen alle bezoekers op vertoon
van hun entree kaart een cd met live hoogtepunten van 20 jaar Southern
Bluesnight.
The Ragtime Rumours hebben de eer deze avond te openen op het Jukejointpodium in het Theatercafé. Met een aantrekkelijke mix van ragtime, bluesroots, americana en hilbilly à la Pokey Lafarge en Luke Winslow-King wisten zij het publiek aan zich te binden tijdens de BRUL-contest, die zij winnend afsloten. Dat doen zij deze avond nog eens meer dan dik over! Er staan deze avond namelijk ook eigen werken als Ragtime Rumours, Paradise, Get Up My Feet en Ain't Nobody op de setlist. Wie deze nummers gemist heeft, kan ze na 24 april waarschijnlijk terug luisteren als hun eerste EP verschijnt. Het is helaas een beetje sneu voor Sjaak Korsten (drums), Huub Steegmans (bas), Tom Janssen (gitaar/zang) en multi instrumentalist Thimo Gijezen dat zij moeten concurreren met Super Chikan die zijn opwachting in de Limburgzaal maakt.
Deze excentrieke zanger, maar vooral gitarist
stond samen
met Watermelon Slim in
2012 ook al op het affiche, maar liet toen verstek gaan. Dat gaf Slim,
slim als ie is, de gelegenheid om zichzelf eens lekker in de kijker te
spelen en hij was tot hilariteit of ergernis van het publiek dan ook
niet van het podium af te slaan tijdens de afsluitende jam-sessie.
James "Super Chikan" Johnson is
een verwoed knutselaar die graag zijn eigen gitaren bouwt. Dat zijn dan
veelal felgekleurde met tras steentjes versierde, soms kitscherige
buitenboord modellen waar echter wél een verdomd goed geluid uit komt!
Dat de Roy Donders onder de gitaarbouwers ook goede songs in elkaar
weet te knutselen laat hij deze avond horen met o.a. Hey
Super Chikan, Freddie's Thang, Hookin' Up en Ain'
t Nobody. James speelt zonder setlist en iedere avond is dus
anders voor The Dynaflow, de
strakke begeleiding bestaande uit Jan Markus (bas)
en Eduard Nijenhuis (drums)
die op deze tour versterking krijgen vanHarold van Dorth aka 'Fat
Harry'. Naast eigen werk ook nummers als Baby
What You Want Me To Do die door James
gitaarcaperiolen 'gechikaniseerd' worden. Prima gedegen show met
voornamelijk uptempo nummers.
De 'Buskers' van dienst zijn deze avond The Roots Brothers en Third House On The Left. De eerste zijn geen onbekenden in het Limburgse en zij hebben vrijwel elke kroeg gehad. Aan 2 vierkante meter podium hebben zij namelijk genoeg. Daar lijkt nu verandering in te komen want Robin Smeets (mondharp) en Jean Notermans(gitaar/zang) hebben er met bassist Raymond Hensgenseen broertje bij gekregen. Ondanks de vele optredens die zij op hun conto hebben nam dit trio geen risico en hadden uit voorzorg een applaus-bandje meegenomen. Die bleef in de tas, want hun versies van Before You Accuse Me, Dust My Broom, Hoochie Coochie Man en Sweet Home Chicago gingen er bij de voorbijgangers in als koek en dat leidde soms tot opstoppingen tussen de Limburg-zaal en de jukejoint.
Third House On The Left hebben een plek gekregen bij de trap die naar de Rabo-zaal leidt en hun repertoire bestaat voor 60% uit eigen werk, dat in het bereik van blues en gospel ligt. Met nummers als Love To See You Cry, Steam Train, My Only Friend, You Better Leave en Running laten Guido Brasse(zang/mondharp) en Robbert Duijf (zang/gitaren) een goede indruk achter. Naast dat ze goed op elkaar ingespeeld zijn hebben ze het songwriten ook goed onder de knie. Daarom zal dit dan ook niet het laatste zijn wat we van dit duo zullen horen.
Lloyd Spiegel (Australië)
is voor het eerst in Nederland en dat is zijn 2 maanden oude,
zelfgebouwde gitaar ook. Na te hebben geopend met Jigsaw
Blues dient hij 2 nummers verder het ding al
opnieuw te stemmen. Het stemmen is meer het temmen van het hout. ,,Het
lijkt wel alsof de boom waarvan hij gemaakt is nog aan het groeien is"
mompelt hij tot groot vermaak van het publiek in de microfoon. Het is
min of meer serieus bedoelt, want het instrument is nog niet gewend aan
ons klimaat, waardoor Lloyd in de middag lange tijd met gereedschap in
de weer was. Tijdens de radio uitzending maakte vooral zijn stem enorme
indruk en riep die vergelijkingen op met die van Matt Anderson, de
Canadese beer die met zijn uithalen beton doet barsten. Ook Lloyd is
letterlijk en figuurlijk geen kleine jongen en speelde al samen met Bob
Dylan, Etta James en Ray Charles!
Ook op deze avond maakt hij indruk en mag wel dé verrassing van het
evenement genoemd worden. Van zijn setlist weet ik dat eigen werken
als Tangled Brew, King With No Crown, If I Killed Ya When
I Met Ya en verder Walk On (Brownie
McChee) en Sweet Little Angel (BB
King) de revue nog zullen passeren, maar zal dat helaas moeten missen
omdat in de Rabo-zaal het concert van Junior Mack (gelijk met Lloyd
gestart) al geruime tijd bezig is. Hopelijk blijft het niet bij een
eenmalig bezoek aan Nederland!
Junior Mack weet
de
weg naar Heerlen onderhand wel te vinden. Met The
Heritage Blues Orchestrastond hij in 2013 al in de
Rabo-zaal waarna nog enkele optredens in andere gelegenheden volgden.
Dat hij populair is bleek wel door de volle zaal. En met vol bedoel ik
ook echt VOL! De grote bewonderaar van onze eigen Jan Akkerman
(andersom is het ook het geval) wordt begeleid door Blind
B & the Visionaires, oftewel Richard
van Bergen-gitaar, Jody van Ooijen-drums
en Bart Kamp op bas.
Naast Jan Akkerman zal Junior na deze avond waarschijnlijk ook Richard
van Bergen in zijn rijtje favoriete gitaristen opnemen. Beide
gitaristen tonen respect voor elkaar en proberen elkaar tijdens de
solo's nergens te overtreffen, maar vullen elkaar aan. Zij hebben beide
dezelfde stijl van musiceren en stralen een bepaalde rust uit die door
het publiek en dan vooral de gitaarliefhebber zeer gewaardeerd wordt.
Ongemerkt blijf ik bij hen langer hangen en geniet met volle teugen van Special
Agent. Voor mij het hoogtepunt van de show al ligt hun
vertolking van Born Under A Bad Sign er
niet ver van af.
In de geschiedenis van de Southern Bluesnight stond er ook enkele malen Zydeco geprogrammeerd, de muziek waarop het moeilijk is om stil te blijven staan. Na het zeer geslaagde concert dat hij in 2011 gaf, was de organisatie blij Dwayne Dopsie wederom te kunnen strikken, maar helaas zegde hij zijn hele Europese tour af.
Geen trekzak dus, maar wel mondharmonica van hoog
niveau,
want niemand minder als Gait Klein
Kromhof maakt deel uit van Champagne
Charlie, die de eer had Dwayne te vervangen.
Met een slogan als "Champagne Charlie is the name, goodtime music is
the game" wek je bepaalde verwachtingen. Goodtime music kun je aan Geert
de Heer, Peter Lenselink, Peer Bout, Sjef Hermans en Theo
de Koning wel over laten en zij mogen rustig
oude rotten genoemd worden, want zij maken al meer dan 25 jaar
hoogwaardige roots en blues muziek.
Hoewel nummers als Hard Traveling, Jugband Song en Mystery
Train (waar ik waarschijnlijk getuige van was)
lekker in het gehoor liggen, heb ik niet de indruk dat zij de zaal voor
zich weten te winnen. Champagne Charlie bruist wel, maar laat niet de
kurken knallen. Nogmaals, ik was getuige van slechts drie nummers!
Boo Boo Davis stond
in
2005 ook al eens op de Southern Bluesnight die toen in de Roda Hal
gehouden werd en heeft eigenlijk geen introductie meer nodig. De 73
jarige zanger en mondharmonica speler is bij ons populairder dan in
zijn thuisland. Dat was deze avond ook te merken, want de Jukejoint mag
dan wel het aangewezen podium zijn voor zijn rauwe authentieke blues,
maar door de grote drukte voor het podium was hij niet voor iedereen
goed zichtbaar. Het intieme karakter ging daardoor een beetje verloren.
Doet echter niks af aan zijn performance want met Jan
Mittendorp op de gitaar en John
Gerritse achter de drums set hij een dampende
set neer. Op een zilveren tafeltje liggen een achttal mondharmonica's
klaar om beademd te worden waarvan de eerste gebruikt wordt
bij Tryin' To Get Ahead. De set
gaat verder met Ice Storm, It's A Shame en Man
Who Be Around. Boo Boo oogt voor zijn leeftijd noch redelijk
vitaal en vervolgd zijn set na het wisselen van de harmonica's
met Silvermine en Watch
Yourself. Daarna is het tijd voor een sanitaire
stop en verlaat hij het podium terwijl Jan en John de tijd opvullen met
een instrumentaaltje.
Voor mij het moment om weer naar de Rabo-zaal te verkassen waar Chris
Beard de zaal ook al vol gekregen heeft.
Chris Beard is
een 58
jarige zanger/gitarist die al talrijke awards verdiend heeft en zelfs
de ‘Prince of Blues’ genoemd
wordt. Bij zijn concerten komen de liefhebbers van voornamelijk harde
bluesrock volledig aan hun trekken. Ook hij heeft een zeer solide
begeleiding meegebracht met, Patrick Cuyvers achter
de toetsen, Steve Wouters op
de drums en worden de bas snaren bespeelt door Renaud
Lesire, allen in het bezit van een Belgisch paspoort.
Aan Patrick heeft hij een goede sparringspartner wanneer het op soleren
aankomt. Het gitaarspel doet veel aan dat van Buddy Guy denken, wat
niet verwonderlijk is daar Buddy zijn grote inspiratie bron was.
Chris werkt zich letterlijk en figuurlijk in het zweet en is niet te
beroerd om wat van dit DNA materiaal achter te laten bij de mensen
waarbij hij op schoot gaat zitten tijdens een rondje zaal.
Van kenners weet ik dat Had My Fun, Blues Is My
Business en Ten Toes Up Ten Toes
Downgespeeld werden en ben ik zelf waarschijnlijk getuige
geweest van de prachtige slowblues House Of
Shame. Als liefhebber van het stevige werk vind ik
het erg jammer om alweer voor het einde de zaal te moeten verlaten maar
bij Shakura S'Aida verwacht ik ook een grote drukte.
Voor hen die een bredere smaak hebben dan alleen
blues pakt
het afzeggen van Dwayne Dopsie goed uit, want daardoor is Shakura
S'Aida als afsluiter in de Limburg-zaal niet
meer aan het strakke tijdschema gebonden. Donna
Grantis, jarenlang haar vaste gitariste is er tijdens
deze tour niet bij, maar het fantastische gitaarspel van Paige
Armstrong ligt op hetzelfde niveau. Verder
bestaat haar band uit de leuk gebrilde bassist Roger
Williams, drummer Tony Rabalao en
nieuwkomer Jesse Karwat achter
de keyboards. Van begin tot einde weet deze fantastische combinatie mij
te boeien en mijn besluit om de hele show af te kijken is al gauw
genomen.
Shakura doet qua uitstraling niet onder voor bv Tina Turner of Joyce
Kennedy (Mothers Finest) om maar eens een paar grote namen te noemen.
Ze is zeer fotogeniek en beweegt zich op het podium op een soms
zweverige, bezwerende manier die je aandacht vast houdt. Maar het
allermooiste is haar dijk van een stem die voor elk genre geschikt is.
Dat blijkt uit de set waarin blues, rock, funk, gospel en soul elkaar
afwisselen.
Zij opent met Talk To Me waarna Getting
Around en Walk Out That Door volgen. Queen
Of Rock n'soul is een heerlijke boogie waarop
nieuwe aanwinst Jesse Karwat zijn terechte toevoeging tot de band
bewijst. Hoe krachtig Shakura's stem is bewijst ze als ze haar
microfoon laat zakken en zonder versterking moeiteloos de achterste
rijen bereikt. Zij zoekt regelmatig haar muzikanten op maar maakt ook
contact met het publiek en probeert hen aan het meezingen te krijgen
op Geechie Woman. Hoogtepunt is
toch wel Las Vegas Blues, kippenvel! Ze
eindigt haar set met Time en
verlaat met haar band het podium om later, terwijl
ceremoniemeester Mo Jones haar
al afkondigt, spontaan terug te keren voor de twee toegiften Clap
Your Hands (alleen met drums en bas) en het
gospelachtige Your Love Always Got Me By.
Een heerlijke onderhoudende show komt hiermee tot zijn einde en ik kan
alleen maar concluderen: Wat een Wow vrouw!
Aangekomen bij de jukejoint ben ik nog net getuige van Rock Me, het nummer waarmee Rootbag zijn set afsluit. Ik heb dan het optreden en de uitreiking van de Dutch Blues Award aan Richard van Bergen, Roelof Klein en Jody van Ooijen gemist. Daar heb ik slechts een beetje spijt van want de kans dat ik Shakura S'Aida hier in de buurt zal weerzien is vele malen kleiner dan die van Rootbag.
Deze 20e editie was op alle fronten zeer succesvol en het zal moeilijk worden om bij de volgende editie hier boven uit te steken. Dat hoeft ook niet, met evenaren nemen ik en velen anderen ook wel genoegen!
door: Harm Lutke www.gezien-gehoord.nl