BENEFIETFESTIVAL ALS INTIEM FEESTJE
( en hoe het begon........)
Zondag 16 oktober 2005 vond in de schouwburg van Venray het eerste BRULfestival plaats.
Twee leden van het illustere Brulgenootschap, Thijs en Johan, riepen tijdens een van de Brulbijeenkomsten dat zij in staat waren in korte tijd een festival te organiseren en heel veel voor bijna niks klaar konden spelen.
De overige Brullers, veertigers en vijftigers, radiomakers maar realistisch, vonden gelijk dat de twee heren de uitdaging aan moesten gaan, bovendien hield het idee die twee weer even van de straat.
Snel werd duidelijk dat het dus wel een haalbaar idee was: geluid, licht en locatie waren snel geregeld, de bands die werden benaderd waren eveneens bereid om gratis en voor niks aan het festival mee te doen en zo Brul te helpen aan het benodigde startgeld (er gaat namelijk een stichting BRUL komen!).
En toen sloeg het noodlot toe, niet in Venray maar in New Orleans.
En belde ene Jos van Rens met John Hendrix (onze beroemdste actieve Bruller) en opperde het idee van een benefietavond voor de slachtoffers/muzikanten van deze voor de muziek zo essentiële stad.
De link naar het op handen zijnde festival werd gelegd en de benefietdag was snel een feit.
Dus stonden de Brullers en de bands afgelopen zondagmorgen gereed in de schouwburg in Venray voor wat een mooie dag zou worden.
Vanaf 12 uur werden in totaal 19 bands en artiesten gepresenteerd op het grote podium in de foyer en op het kleine theatercafépodium.
Bij de entree werd de bezoekers uitgelegd wat de doelen van die dag waren, waarom er een gitaarkist stond (om geld in te gooien natuurlijk!) en werd er allerlei waar aangeboden, waarvan de opbrengst zou worden overgemaakt aan een ondersteuningsorganisatie voor muzikanten uit New Orleans.

Geopend werd het festival in de foyer door Lungjuhn, een bluesband uit midden Limburg die van zichzelf zegt eigenlijk niet uit te zijn op veel concerten maar te spelen “just for fun”. Hadden wij even mazzel op tijd te zijn voor dit vroege optreden want het werd een prima (mini)concert!
Deze oude rotten in de blues werden opgevolgd door de jonge honden van de rockband SAT2D (Snowwhite and the Two Dwarfs) , gemiddelde leeftijd ongeveer 17 jaar, maar met een professionele instelling en inzet waar we allemaal “U” tegen zeiden.
Of zoals de eminence grise van de Limburgse jazz en bluesgemeenschap, John Hendrix, het zei: “wij moeten snel eens verder praten met elkaar”.
Vanaf nu werden de concerten verdeeld over de foyer en het theatercafé (en het terras vanwege het mooie weer). De opening in het theatercafé werd verzorgd door Jan Schroën, die meteen de toon zette op het kleine podium: liedjes die stil deden worden en vaak tot nadenken aanleiding gaven.
Want ook de tweede act in de foyer speelde vooral mooi en niet hard: het trio Ren Bours en HerRen kreeg de aanwezigen weer muisstil, ook zij die het theatercafé onwetend als ze waren eigenlijk bezochten vanwege de lunch.
In de grote zaal werd inmiddels gas gegeven door Bealestreet, de band met Schotse zanger was in grootse vorm en deed ook de oude fans van Rory Gallagher een groot plezier.
De TV (TV Limburg) was inmiddels ook gearriveerd, zodat deze band wereldwijde airplay kreeg, net als overigens Johan als grote initiator van het festival en Thijs als voorzitter van Brul.
Speciaal voor dit benefietfestival schreef de band D’Anoukki het nummer “The Real American Dream”, waarmee zij hun zeer sfeervolle optreden dan ook afsloten.
Inmiddels was het in de schouwburg gezellig druk geworden en werden er her en der kleine reünies gehouden en nieuwe kennismakingen gedaan met collega muzikanten en muziekliefhebbers.
In het artiestencafé werd het stiller dan stil toen Arno Adams solo zijn blues op de luisteraar deed neerdalen: intense maar herkenbare teksten met spaarzame begeleiding op gitaar: koude rillingen-muziek.
Ton Engels deed daarna waar hij zo goed in is: de maatschappij observeren en ons via woordspelingen en wijsheden wijzen op de domme dingen daarin.
De foyer werd inmiddels door de peelbluesband Blues-U-Hate-2-Lose veranderd in een jukejoint midden in de swamps van de Mississippi Delta en T-Bird Rhythm speelde het oude en oh zo swingende werk van de Fabulous Thunderbirds: Blues Was in Da House!
Dat bleek eens te meer toen de parkstad-band Dizzy Robby & the Blues Raiders het podium beklommen.
Na wat technische problemen stoomde de band door een interessante, originele setlist, waarin het eigen nummer Haunted By the Blues een hoogtepunt vormde.
Overigens, wat een perfect geluid was er zowel in de grote foyer als in het theatercafé!
De Brabantse Rockacademie stelde ook twee bands voor tijdens het festival: SUB en Henri Meijer, twee bands die het vooral zochten in de progressieve rockmuziek. Ze lieten zien en horen dat er in dat genre geen zorgen hoeven te zijn voor de toekomst.
In de foyer werd het programma afgesloten met Etan, die wat nerveus begon maar allengs steeds zelfverzekerder speelde en zong en het publiek in ieder geval erg kon boeien.
De grote zaal kende als gedachte finale Pieter Vermeulen & Cooder Connection.
Deze band speelde nummers van Ry Cooder alsof ze zelf hadden geschreven.
Het geestdriftige spel sloeg over op het publiek, dat zowaar een dansvloer creëerde voor het podium.
En toen we allemaal dachten dat het festival over was kwam gastheer van de dag John Hendrix met een verrassing: Chelsea, een muzikant uit Louisiana en geprogrammeerd op het driedaagse festival Jazz Maastricht had toegezegd een akoestische set te komen spelen als echte afronding van het festival.
Ondanks het feit dat er het publiek minder talrijk was dan de rest van de dag, werd het een heel mooi miniconcert, waarbij Chelsea op sympathieke manier zijn verbondenheid met de slachtoffers van Katrina betuigde. En toen was het echt afgelopen en had iedereen die bij de organisatie betrokken was en de artiesten en het publiek een heerlijke Limburgse blues- en rootsmuziekdag achter de rug.

Dit smaakt naar meer…..
Jos Potting