BENEFIETFESTIVAL
ALS INTIEM FEESTJE
( en hoe het begon........)
Zondag 16 oktober 2005 vond in de schouwburg van Venray het eerste
BRULfestival plaats.
Twee leden van het illustere Brulgenootschap, Thijs en Johan, riepen
tijdens een van de Brulbijeenkomsten dat zij in staat waren in korte
tijd een festival te organiseren en heel veel voor bijna niks klaar
konden spelen.
De overige Brullers, veertigers en vijftigers, radiomakers maar
realistisch, vonden gelijk dat de twee heren de uitdaging aan moesten
gaan, bovendien hield het idee die twee weer even van de straat.
Snel werd duidelijk dat het dus wel een haalbaar idee was: geluid,
licht en locatie waren snel geregeld, de bands die werden benaderd
waren eveneens bereid om gratis en voor niks aan het festival mee te
doen en zo Brul te helpen aan het benodigde startgeld (er gaat namelijk
een stichting BRUL komen!).
En toen sloeg het noodlot toe, niet in Venray maar in New Orleans.
En belde ene Jos van Rens met John Hendrix (onze beroemdste actieve
Bruller) en opperde het idee van een benefietavond voor de
slachtoffers/muzikanten van deze voor de muziek zo essentiële stad.
De link naar het op handen zijnde festival werd gelegd en de
benefietdag was snel een feit.
Dus stonden de Brullers en de bands afgelopen zondagmorgen gereed in de
schouwburg in Venray voor wat een mooie dag zou worden.
Vanaf 12 uur werden in totaal 19 bands en artiesten gepresenteerd op
het grote podium in de foyer en op het kleine theatercafépodium.
Bij de entree werd de bezoekers uitgelegd wat de doelen van die dag
waren, waarom er een gitaarkist stond (om geld in te gooien
natuurlijk!) en werd er allerlei waar aangeboden, waarvan de opbrengst
zou worden overgemaakt aan een ondersteuningsorganisatie voor
muzikanten uit New Orleans.
Geopend werd het festival in de foyer door Lungjuhn, een bluesband uit
midden Limburg die van zichzelf zegt eigenlijk niet uit te zijn op veel
concerten maar te spelen “just for fun”. Hadden wij even mazzel op tijd
te zijn voor dit vroege optreden want het werd een prima (mini)concert!
Deze oude rotten in de blues werden opgevolgd door de jonge honden van
de rockband SAT2D (Snowwhite and the Two Dwarfs) , gemiddelde leeftijd
ongeveer 17 jaar, maar met een professionele instelling en inzet waar
we allemaal “U” tegen zeiden.
Of zoals de eminence grise van de Limburgse jazz en bluesgemeenschap,
John Hendrix, het zei: “wij moeten snel eens verder praten met elkaar”.
Vanaf nu werden de concerten verdeeld over de foyer en het theatercafé
(en het terras vanwege het mooie weer).
De opening in het theatercafé werd verzorgd door Jan Schroën, die
meteen de toon zette op het kleine podium: liedjes die stil deden
worden en vaak tot nadenken aanleiding gaven.
Want ook de tweede act in de foyer speelde vooral mooi en niet hard:
het trio Ren Bours en HerRen kreeg de aanwezigen weer muisstil, ook zij
die het theatercafé onwetend als ze waren eigenlijk bezochten vanwege
de lunch.
In de grote zaal werd inmiddels gas gegeven door Bealestreet, de band
met Schotse zanger was in grootse vorm en deed ook de oude fans van
Rory Gallagher een groot plezier.
De TV (TV Limburg) was inmiddels ook gearriveerd, zodat deze band
wereldwijde airplay kreeg, net als overigens Johan als grote initiator
van het festival en Thijs als voorzitter van Brul.
Speciaal voor dit benefietfestival schreef de band D’Anoukki het nummer
“The Real American Dream”, waarmee zij hun zeer sfeervolle optreden dan
ook afsloten.
Inmiddels was het in de schouwburg gezellig druk geworden en werden er
her en der kleine reünies gehouden en nieuwe kennismakingen gedaan met
collega muzikanten en muziekliefhebbers.
In het artiestencafé werd het stiller dan stil toen Arno Adams solo
zijn blues op de luisteraar deed neerdalen: intense maar herkenbare
teksten met spaarzame begeleiding op gitaar: koude rillingen-muziek.
Ton Engels deed daarna waar hij zo goed in is: de maatschappij
observeren en ons via woordspelingen en wijsheden wijzen op de domme
dingen daarin.
De foyer werd inmiddels door de peelbluesband Blues-U-Hate-2-Lose
veranderd in een jukejoint midden in de swamps van de Mississippi Delta
en T-Bird Rhythm speelde het oude en oh zo swingende werk van de
Fabulous Thunderbirds: Blues Was in Da House!
Dat bleek eens te meer toen de parkstad-band Dizzy Robby & the
Blues Raiders het podium beklommen.
Na wat technische problemen stoomde de band door een interessante,
originele setlist, waarin het eigen nummer Haunted By the Blues een
hoogtepunt vormde.
Overigens, wat een perfect geluid was er zowel in de grote foyer als in
het theatercafé!
De Brabantse Rockacademie stelde ook twee bands voor tijdens het
festival: SUB en Henri Meijer, twee bands die het vooral zochten in de
progressieve rockmuziek. Ze lieten zien en horen dat er in dat genre
geen zorgen hoeven te zijn voor de toekomst.
In de foyer werd het programma afgesloten met Etan, die wat nerveus
begon maar allengs steeds zelfverzekerder speelde en zong en het
publiek in ieder geval erg kon boeien.
De grote zaal kende als gedachte finale Pieter Vermeulen &
Cooder Connection.
Deze band speelde nummers van Ry Cooder alsof ze zelf hadden
geschreven.
Het geestdriftige spel sloeg over op het publiek, dat zowaar een
dansvloer creëerde voor het podium.
En toen we allemaal dachten dat het festival over was kwam gastheer van
de dag John Hendrix met een verrassing: Chelsea, een muzikant uit
Louisiana en geprogrammeerd op het driedaagse festival Jazz Maastricht
had toegezegd een akoestische set te komen spelen als echte afronding
van het festival.
Ondanks het feit dat er het publiek minder talrijk was dan de rest van
de dag, werd het een heel mooi miniconcert, waarbij Chelsea op
sympathieke manier zijn verbondenheid met de slachtoffers van Katrina
betuigde.
En toen was het echt afgelopen en had iedereen die bij de organisatie
betrokken was en de artiesten en het publiek een heerlijke Limburgse
blues- en rootsmuziekdag achter de rug.
Dit smaakt naar meer…..
Jos Potting